13 stycznia 2014

Wracam. Proso z dynią i szpinakiem.

Wracam.
Nie na dzień, nie na tydzień, nie na miesiąc: wracam na stałe.

W ciągu tego półtora roku nieobecności na blogu wiele się w moim życiu zmieniło.
Zmieniły mi się priorytety (choć podróże wciąż na pierwszym miejscu!), zmieniło się podejście do życia, zmienił się mój adres (od razu odpowiem na pojawiające się pewnie w Waszych głowach pytanie: tak, tak, kuchnia nie jest już z widokiem na Kraków; w tajemnicy mogę też powiedzieć, że nie jest także jeszcze z widokiem na Kraków;) )... ogólnie rzecz biorąc, zmieniłam się ja.
Czy na lepsze?
Pod pewnymi względami tak, pod innymi niestety nie (wciąż nad sobą pracuje; w szczególności nad częścią odpowiadającą za przewlekłe lenistwo).

Zaczęłam też studia (co już dobrze wiecie), które w tym momencie najchętniej bym rzuciła.
Nie mogę o nich powiedzieć nic złego (no dobrze, może znajdzie się kilka rzeczy...), ale jednak lingwistyka to nie jest coś, z czym wiązałabym swoją przyszłość. Nie zamknę się w domu wraz z tłumaczeniami, nie będę też dręczyć uczniów jako nauczycielka (to skończyłoby się źle nie tylko dla nich, ale i dla mnie), nie będę też częścią jakiejś wielkiej międzynarodowej korporacji... nie, nie, nie!
Nikt nigdy nie posadzi mnie za biurkiem na 8 godzin dziennie, 5 dni w tygodniu, 12 miesięcy w roku (czym bowiem jest te kilka dni płatnego urlopu dla duszy podróży takiej jak ja?).
Potrzebuje zawodu wolnego.
Potrzebuje być sama sobie szefem.

Dlaczego więc studiów nie rzucę?
Żal mi. Żal mi zmarnować te półtora roku, które mam już za sobą.
Dotrwam do końca, obiecałam to sobie.
Zdecydowałam się jednak poświęcać więcej czasu na to, co sprawia mi przyjemność.
Wrócę do pisania (nie tylko bloga oczywiście), zacznę więcej rysować. Podróżować chyba więcej póki co nie mogę, ale w tym przypadku satysfakcjonuje mnie to co mam. ;)

Jakiś czas temu podjęłam też ważną decyzję - od przyszłego roku akademickiego (tak blisko, taaaak blisko!) zaczynam drugi kierunek. Zastanawiacie się pewnie co takiego.
Coś, o czym marzyłam od dawna.
Coś, w czym już teraz dobrze się sprawdzam
i coś, co z całego serca uwielbiam!
Architektura wnętrz, to jest to.

Wciąż nie wiem czy to jest to, czym chciałabym zajmować się zawodowo, jednak wiem, że biorąc pod uwagę jak bardzo to lubię, myślę, że taka szansa istnieje.


Co więcej ciekawego u mnie się dzieje?
Ach, tyle wspaniałych rzeczy, że aż trudno wszystkie je zebrać i wymienić!

Z wiadomości bardziej znaczących tu i teraz: tymczasowo pomieszkuję sobie w Hiszpanii.
Kuchnia z widokiem na Kraków zmieniła się w kuchnie z widokiem na Malagę.
Kulinarnie wspaniale, wizualnie nieco gorzej, ale o tym w jednym z kolejnych postów: muszę jakoś dawkować ten natłok nowości. :)

Jednak aby zaspokoić Waszą ciekawość powiem, że za miesiąc (po półrocznym pobycie na wybrzeżu, gdzie Słońce świeci przez ponad 300 dni w roku) wracam do Krakowa, jednak do nieco innej kuchni, bo takiej z prawdziwym widokiem na Kraków, ze spiżarką i niekończącą się ilością blatów gotowych do rozwałkowania na nich kolejnej porcji domowego makaronu :)

A z racji, że temat robi się coraz bardziej kulinarny, chętnie obwieszczę, że nie wracam do sfery blogerów z pustymi rękami. Ciężko, bo ciężko (studenckie kuchnie w hiszpańskich mieszkaniach niestety nie sprzyjają gotowaniu czegoś bardziej wykwintnego niż spaghetti z gotowym sosem bolognese), ale udało mi się ugotować (to właściwie pół biedy, gorzej z fotografowaniem!) coś smacznego, szybkiego i niedrogiego (czy nie tego powinien szukać przeciętny student?).

Przed Państwem proso (hiszp. mijo) z dodatkiem dyni i szpinaku, lub też dynia i szpinak z dodatkiem proso jak kto woli. :)





Proso z duszoną dynią oraz szpinakiem

 Składniki (na dwie osoby):

1/2 szklanki prosa
plaster (grubość około 2cm) średniej wielkości dyni
pół opakowania świeżego szpinkau
szalotka
ząbek czosnku
masło do podduszania
1/4 szklanki mleka
1/4 szklanki startego Parmezanu (lub innego twardego i mocnego w smaku sera, np. odmian Pecorino)
szczypta zmielonego imbiru
curry
szczypta pieprzu
sól (ja ostatnio używam tylko różowej himalajskiej, którą jak najbardziej polecam)


Przygotowujemy dynię: kroimy ją w kostkę (wielkość zależy od Was; ja preferuje jednak mniejszą niż większą), a następnie wrzucamy na patelnię z rozgrzanym masłem. Przykrywamy i zostawiamy na średnim ogniu na około 5 minut.
W międzyczasie kilkakrotnie płuczemy proso, aby pozbyć się goryczy. Tak przepłukaną kaszę zalewamy szklanką lekko osolonej wody (proporcja wody zawsze musi być podwójna w stosunku do ilości prosa) i gotujemy pod przykryciem mieszając od czasu do czasu dopóki kasza nie wchłonie całej wody.
Ugotowane proso odstawiamy na bok, aby wrócić do naszej dyni. Dodajemy do niej posiekaną szalotkę oraz zmielony imbir. Mieszamy, ponownie przykrywamy i zostawiamy na małym ogniu na kolejne 5-7 minut.

Szpinak płuczemy, a następnie dusimy na patelni z rozgrzanym masłem doprawiając go drobno posiekanym czosnkiem, pieprzem, odrobiną soli, a po około dwóch minutach duszenia także mlekiem.

Do dyni dodajemy proso (wciąż trzymając ją na niewielkim gazie) oraz curry (ilość wedle uznania).
Gdy tylko szpinak robi się gotowy dorzucamy go do reszty i wszystko razem mieszamy. Posypujemy startym serem i voilà - obiad gotowy! :)




Przepis dodaję do akcji Kasza jaglana na salonach.


5 komentarzy:

  1. bardzo fajne danie,pełne aromatu i smaków, a co do widoków na przyszłość, mam nadzieję,że szybko odnajdziesz to co kochasz i będziesz tu do nas wracać z podwojoną pozytywną energią :) Pozdrawiam serdecznie! Iwona

    OdpowiedzUsuń
  2. ciekawe masz życie :) marzą mi się podróże! i fajnie, że teraz kiedy wracasz zajrzałaś do mnie :) będę śledzić Twe poczynania :) pozdrawiam cieplutko!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Oczywiście, że zajrzałam, cóż za pytanie! :)
      A co do podróży to to nie jest takie trudne (nawet jak ma się czteroosobową rodzinkę). Czasami po prostu wystarczy spontanicznie gdzieś pojechać, chociażby na weekend, chociażby 50 kilometrów dalej. :)

      Usuń
  3. super! znowu odnajduję swoje życie w twoim życiu, to się chyba nie zdarza za często. Gotować nie umiem, ale na pewno będę śledzić zapiski z podróży.
    buziakiiii od Kasi (madryt!)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ale miło, że zaglądnęłaś. Ciesze się, że będziesz tutaj wracać :)
      A do gotowania powinnaś się przekonać, bo nie całe życie będzie się mieszkało z włochami :D
      No i poza tym Ty masz tam takie dobre owoce morza w tej Twojej Galicji... ;)
      Buziaki :*

      Usuń